Kendi kendisine oynayabilen çocuklara her zaman hayran olmuşumdur.Bizimki sürekli ''şimdi ne yapacağız?sırada ne var ?ne oynayacağız? bu tip soruların arkası hiç kesilmiyor.Vallahi ben anlamadım bu işi ,içinden de çıkamadım.
Çok yorgun olduğumu odasında tek takılmasını istedim 8 dakika sonra geri geldi.Aramızda ki diyalog,
Yağız: Anne seni seviyorum...
Ben: Bende seni seviyorum canım...
Yağız: Beni sevseydin benimle oynardın...
Ben: Seninle şuan oynamamış olmam seni sevmediğim anlamına gelmez...
Yağız:Peki sen bilirsin bende çizgi film izlerim o zaman...
3.5 yaşında ki veletin yaptığına bak!...Çizgi film tabi ki izliyor uygun gördüğüm süre zarfında..Ama benim çok haz almadığım bir olayla beni tehdit ettiği için tabi ki izleyemedi..
Şunu anladım ki şimdiki çocuklar sıkılmak nedir bilmiyorlar çünkü çoğu anne baba eminim benim yaptığım gibi sıkılmasına izin vermemiştir.Tek çocuk olarak büyüyorlar sürekli onların üzerinde ilgi alaka aaaaaaa benim oğlum_kızım bak ne yapmış diye alıştırır san olacağı buydu.
Düşünsenize eskiden annelerimiz ninelerimiz bizi nasıl büyütmüşlerdir.Çamaşır makinesi bulaşık makinesi yok 5-6 tane çocuk hepsiyle ayrı ayrı ilgilenecek sonra onlara kitap okuyacak yatıracak....
Başka isteği olan...
Bize misafir geldiğinde büyüklerimiz çekilin kenarda oynayın deyince biz çekilirdik...Ya şimdi iki çift laf etmek mümkün mü? Evinize gelen misafire bi bakıyosunuz çocuğunuzla oynuyor ...Sanki çocuğumuzun arkadaşı ....Eskilerin çocuk yetiştirme şekillerini çok onayladığımı söyleyemem ,bizde biraz abartıyoruz sanırım hayatımıza çocuk mu yön veriyor ne ?
Ben biraz geç oldu ama anladım ki çocuğu biraz da kendi haline bırakacaksın çocuk çocukluğunu bilecek (buradaki kastım sen sus çocuksun demek değil )...
Ben böyle düşünüyorum peki siz ?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder